Gestrand in de bush!
Door: Koen Berends
Blijf op de hoogte en volg Koen
20 December 2013 | Kenia, Kakuma
Dit keer een ontzettend lang reisverslag! Ik heb geprobeerd het zo kort mogelijk te maken maar kan over alles wat ik deze week heb meegemaakt wel een heel boek schrijven! Dit was zeker mijn heftigste Kenia ervaring tot nu toe.
Voor deze week stond een bezoek aan Turkana op de planning. Turkana licht in het grensgebied van zuid Soedan, noord Kenia en noord Oeganda. Het is minder ontwikkeld dan de steden waar ik tot nu toe ben geweest. De foto’s die ik van te voren had gezien deden een beetje denken aan een soort groet uit de rimboe dus ik was erg benieuwd wat me te wachten stond!
Het avontuur begon al op weg naar het vliegveld in Eldoret. Mijn vlucht vertrok om 16.10. Het was ongeveer een minuut of 30 rijden vanaf het huis van Tim dus rond 15.00 u vertrokken we met de auto zodat we lekker op tijd waren. Om bij het vliegveld te komen moet je door het centrum van Eldoret. Het verkeer hier is altijd slecht maar dit keer was er een ongeluk gebeurt en stond het compleet vast. We bleven maar wachten en wachten en om 15.45 stonden we nog steeds vast. Toen iemand die met ons mee reed begon te vertellen dat god ons wel zou helpen om op tijd te komen, besloot ik maar uit te stappen. Ik heb een Bodaboda gezocht en hem verteld dat ik om 16.00u een vlucht moest hebben. Hij keek even naar de tijd en zij, dat halen we wel! Blijkbaar had ik een goeie uitgekozen want deze man kon rijden! Met een ongelovelijke snelheid van soms meer dan 100km/h (ze rijden hier gemiddeld 50) zigzagde hij door het verkeer. Hij haalde mensen rechts en links in en ging soms zelfs buiten de weg om langs het verkeer te kunnen komen. Hoewel ik de meeste bestuurders zou vragen of ze even iets rustiger konden rijden, kreeg ik het idee dat hij goed wist wat hij deed. Om 16.05 kwamen we aan bij het vliegveld. Gelukkig was mijn vlucht iets vertraagt en kon ik nog inchecken! Mijn vlucht had ik gehaald!
Rond 17.00u lande het vliegtuig in Lodwar, een plaats in Turkana. Vanuit het vliegtuig had ik al gezien dat de omgeving langzaam van groen, naar zandkleur veranderde. Een groot deel van Turkana is namelijk woestijn. Toen ik het vliegtuig uit kwam voelde ik gelijk al dat het enorm veel warmer was dan in Eldoret. Tot mijn verbazing werd ik opgehaald op het vliegveld. Toen ik Whycliffe (mijn stagebegeleider) belde kwam ik er achter dat deze man mijn babysitter was! Lodwar is blijkbaar niet veilig genoeg voor een mizungu om alleen rond te lopen. Hij bracht me naar mijn hotel en nam me later mee naar een restaurantje. Toen ik hem vroeg wat verder het plan was bleek dat ik de volgende dag in Kakuma Ajing moest ontmoeten en we vanuit daar samen naar Oeganda zouden reizen om te kijken hoe het met een van de projecten daar gaat en een sportdag te organiseren. Toen ik vroeg hoe ik in Kakuma zou komen kwam ik er achter dat er nog niks geregeld was. Uiteindelijk werd ik rond 23.00u gebeld dat ik de volgende ochtend om 6 u opgehaald zou worden.
Door de ontzettende warmte heb ik die nacht erg slecht geslapen. Ik was dan ook blij toen het 6u was en ik kon vertrekken. De chauffeur was gewoon op tijd, en stond om 6 u klaar met een fijne landrover! Ik denk dat dit de eerste keer is sinds mijn verblijf hier dat er iemand op tijd is voor een afspraak. Ik was er dan ook niet op voorbereid en zelf een kwartier te laat… Begin toch te wennen aan de Keniaanse gang van zaken.
De wegen hier zijn erg slecht. Als het mogelijk was vond de bestuurder het fijner om naast de weg te rijden dan op de weg, omdat hij hier sneller en comfortabeler kon rijden… Om 9u kwamen we aan in Kakuma op het kantoor van Lokado. Lokado is een partner van SOPA waar ze mee samenwerken voor vrijwel alle projecten in deze regio. Hier bleek gelijk weer dat ik er niet aan hoef te wennen dat kenianen op tijd kunnen komen. Toen ik ajing belde vertelde ze dat zijn nog niet vertrokken was. Ze was er uiteindelijk om 12.30…
Rond 13.00u vertrokken we vanuit het Lokado kantoor richting Oeganda. Na 10 minuten rijden bedacht Ajing dat ze haar telefoon had laten liggen. We moesten dus terug. Toen we opnieuw onderweg waren besloot dat bestuurder ons na een kwartier te vertellen dat hij eigenlijk de weg niet zo goed wist. Omdat Ajing deze weg al een aantal keer gebruikt had en wist hoe onduidelijk en gevaarlijk hij kon zijn besloten we opnieuw terug te gaan en Alex, een van de chauffeurs van Lokado op te halen. Het bleek later maar goed dat we dit gedaan hebben…
Uiteindelijk vertrokken we rond 14.00u dan toch echt vanuit het Lokado kantoor. Omdat ik nog niet ontbeten had besloten we wat fruit en yoghurt te kopen voor ons vertrek. Ook namen we een pak koekjes mee.
De weg waar ze het steeds over hadden bleek niet echt een weg te zijn. Het was meer een soort spoor door het zand waar al een paar auto’s gereden hadden. Het was wel enorm vet om met die grote landrover door dit terrein te racen. Alex is een geweldige bestuurder. Ik had de hele tijd het gevoel dat het mis zou gaan terwijl hij tussen bomen, bosjes en rotsen heen racet en de auto soms meer door het zand glijd dan rijdt. Hoewel ik niet eens reedt gaf het een enorme kick om bij hem in de auto te zitten. Het geeft een beetje het zelfde gevoel als wanneer je op je snowboard van de berg af knalt, op een lege piste, met lekkere sneeuw. Als ik vandaag de loterij zou winnen zou ik denk ik stoppen met SM&O om rally coureur te worden!
De mensen van Turkana zijn een categorie appart! In de steden vind je nog een aantal “normale” mensen. Hier buiten vind je echter alleen traditionele Turkana’s. Deze mensen kleden zich enkel in doeken en het maakt ze niet zo veel uit wat deze doeken wel, of niet bedekken…. Van BH’s of boxershorts hebben ze denk ik nog nooit gehoord. De turkana’s die buiten de stad wonen, zijn vrijwel allemaal herders. Ze zijn de hele dag bezig hun kudde te laten grazen en te zorgen dat deze niet gestolen worden. Er is namelijk een soort oorlog aan de gang tussen verschillende groepen die elkaars koeien stelen. Deze mensen worden cattleraiders genoemd. De turkana’s leven in een kraal. Dit is een soort tentenkamp waar ze verblijven tot het gras e.d. op is. Hierna trekken ze verder met hun koeien, om ergens anders een hun kamp op te zetten. Als de turkana’s praten, lijkt het altijd alsof ze ruzie hebben. De taal klinkt erg agressief, ze schreeuwen in plaats van te praten en gebruiken enorm grote handgebaren.
Er is hier niet echt een officiële grens tussen Kenia en Oeganda. Je moet een berg over en als je over de top heen bent, ben je ongeveer in Oeganda. De paden waren erg smal en er bestonden vooral uit losse stenen. Hierdoor had de auto veel moeite om deze klim te maken. Na een paar keer stoppen om grote stenen te verplaatsen en een beetje te duwen, kwamen we aan bij de top en waren we in Oeganda. Toen we het moeilijke stuk net voltooid hadden, stopte de auto er mee omdat de motor oververhit was. Omdat er in dat gebied geen telefoonbereik is, en er ook geen andere auto’s langs kwamen, hoopten we dat we hem snel weer aan de praat kregen voor het donker werd en we daar moesten overnachten! Het was nog een km over 25 voor we bij een dorpje zouden zijn en lopen in het donker was geen optie.
Het probleem kon worden verholpen en met een half uurtje waren we weer op pad. Nouja, dat dachten we in ieder geval…. Nog geen 5 minuten laten viel namelijk de complete aandrijfas die de voorwielen met de achterwielen verbind onder de auto vandaan! We hebben nog geprobeerd om dit te maken, alleen we hadden niet de juiste maat schroeven om hem weer vast te kunnen zetten…
Toen het 19.00u was en donker begon te worden, werd het duidelijk dat we daar, in the middle of nowhere, zouden overnachten. Ik was ontzettend blij dat we Alex bij ons hadden. Hij kende het gebied goed, en de mensen kenden hem. Als hij er niet was zou ik niet weten wat er gebeurt zou zijn… De andere bestuurders waren namelijk doodsbang en liepen te klagen dat ze niet hier konden slapen en dat ze een stad als Lodwar gewend waren… Ik heb ze maar niet verteld dat ik een stad als Amsterdam gewend was en het mijn eerste dag in turkana was…
Omdat het volgens Alex niet veilig was om in de auto te slapen, besloten we op zoek te gaan naar een kraal in de hoop dat we daar mochten slapen zodat we veilig zouden zijn voor dieren en rovers e.d. Omdat de kraals steeds verplaatsen zijn ze zelfs voor Alex lastig te vinden… vooral in het donker. Terwijl we over de weg liepen, bleven we luisteren of we koeien hoorden, om op die manier een kraal te vinden. We hoorden iets en verlieten de weg om richting het geluid te lopen. Het was ondertussen compleet donker. Omdat we ze niet wilden verrassen, omdat ze dan konden denken dat we koeien kwamen stelen, gebruikten we onze telefoons als zaklamp en riep Alex om de paar meter. We kwamen dichter bij het geluid maar moesten door dicht begroeide bosjes om er te komen. Alex zij dat dit niet veilig was omdat de kans zo te groot was dat we ze zouden verrassen en dat ze dan zelfs op ons konden schieten… We zijn dus terug gegaan naar de auto en de andere kant op gaan lopen. Dit hadden we eerder moeten doen want binnen een kwartier hoorden we opnieuw geluid. Toen we de richting van het geluid volgden zagen we al snel vuur en vonden we eindelijk een kraal (het was ondertussen 21.30u).
De mensen van een kraal zijn niet echt gewend aan bezoekers en over het algemeen niet erg gastvrij… Alex wist ze na lang praten te overtuigen dat we er mochten slapen. Het gekke aan deze mensen is dat ze alleen in hun tenten slapen als het regent! Omdat het droog was sliepen zij, en dus ook wij, buiten. We kregen een geitenvel om op te liggen maar een deken vonden ze blijkbaar overbodige luxe. Dit was het echter niet want het begon als snel serieus koud te worden. En hoewel ik de nacht ervoor wakker lag van de warmte, was het dit keer de kou die me uit mijn slaap hield. Ik was dan ook opnieuw blij toen Alex om 5u voorstelde te vertrekken. Het was nog steeds redelijk donker maar het was nu veilig om rond te lopen volgens hem.
Om half 6 kwamen we weer aan bij de auto. We besloten de 2 bestuurders bij de auto te laten en Alex, Ajing en ik vertrokken met het overgebleven water. Het plan was om naar een leger outpost te lopen en ondertussen te kijken of we op onze telefoon een signaal konden opvangen. Rond 8 u hadden we voor het eerst een zwak signaal. We probeerden Whycliffe te bellen om te regelen dat er een auto onze kant op zou komen. Hij ging het regelen en we besloten om verder te lopen om een beter signaal te zoeken en de outpost te bereiken. Uiteindelijk kwamen we daar rond 10u aan en ze konden niet geloven dat wij dat hele stuk gelopen hadden (we liepen echt flink door dus het moet minstens 25 km geweest zijn)! We hebben daar gezeten en kregen eindelijk eten! Aangezien ik behalve het fruit, de yoghurt en de koekjes als 2 dagen niks gehad had, was ik hier zeker aan toe!
Whycliffe had gebeld met een van de partners in Kotido, de plaats waar we oorspronkelijk naar op weg waren. Ajing was al niet blij omdat Romano, de eigenaar van die organisatie, volgens haar een corrupte leugenaar was die alleen op geld uit was… Hoewel hij om 8 u gebeld was en op de hoogte was van onze situatie, was hij om 12 u nog niet bij de outpost, terwijl het maar 10 km is vanaf daar naar Kotido… Een van de soldaten besloot mij en Ajing op de motor te brengen zodat we in ieder geval hulp konden sturen voor de twee bestuurders die nog bij de auto zaten zonder eten.
Onderweg kwamen we dan uiteindelijk Romano tegen. Hij deed alsof er niks aan de hand was en alsof hij pas 10 minuten daarvoor was gebeld… Hij heeft ons bij ons hotel afgezet en we hebben verder maar niet te veel aandacht aan hem besteed… We waren immers al moe genoeg.
We besloten de playday (soort sportdag), toch door te laten gaan en gingen van het hotel gelijk naar het veld. Alex zou ondertussen zorgen dat er onderdelen en eten bij de auto terecht kwamen zodat deze gemaakt kon worden. De playday was erg leuk. Er waren ongeveer 200 kinderen en de activiteiten werden gedaan door lokale coaches. Deze coaches werkten eerst voor Romano alleen toen Ajing er achter kwam dat er een deel van het geld wat voor hen bestemd was, in de zak van Romano achter bleef, zijn ze direct voor SOPA gaan werken.
Toen de sportdag bijna afgelopen was en we op het punt stonden flesjes drinken en koekjes aan de kinderen uit te delen, kwam er een auto aan. Het was de veiligheidsofficier van het district. Hij had van iemand gehoord dat hier een illegale activiteit aan de gang was en kwam kijken hoe het zat. Hij bleek echter een redelijke man te zijn en besloot dat we konden afronden en dan met hem zouden spreken over hoe het precies zat. Al snel bleek dat hij door Romano gebeld was… Hij besloot ons allemaal bij elkaar te halen en te kijken waar nou precies het probleem zat.
Romano had een prachtig verhaal voorbereid en vertelde van alles en nog wat over wat wij verkeerd deden. Er waren echter een paar coaches aanwezig die hierna vertelden waarom ze niet meer voor hem werkten, en dat dit gewoon een poging was om wraak te nemen voor het geld wat hij nu mis loopt. Romano begon weer een verhaal af te steken en ik was het zat. Ik ben hem toen vragen gaan stellen over dingen in zijn verhaal waarvan ik merkte dat het niet klopte. Hoe meer hij loog, hoe moeilijker het voor hem werd om de vragen te beantwoorden en binnen een paar minuten had iedereen, inclusief de veiligheidsofficier in de gaten hoe de vork in de steel zat… Toen hij uiteindelijk zij dat het aan mij lag omdat ik verwarrend Engels sprak, onderbrak de officier hem en vertelde hij dat we welkom waren en ons maar niks van deze man aan moesten trekken.
De volgende dag zijn we met een monteur terug naar de auto gegaan en is ie gemaakt. We zijn zonder veel problemen terug gereden naar Kakuma en hebben daar een hotel gezocht. In de avond kwamen Father John (een priester die voor SOPAwerkt) en Mark (de accountant van SOPA) aan. Ik ben altijd blij als father John er is want hij zorgt altijd voor een gezellige avond met geroosterde geit en een aantal biertjes! Al snel kwamen er wat mensen van Lokado bij zitten en ons verhaal werd opnieuw en opnieuw verteld. Steeds opnieuw kwam de vraag: en heeft deze Mizungu echt buiten geslapen, en dat hele eind gelopen!?! Was ie niet lastig, of zwak of bang dan?!? Nadat ze er van verzekerd waren dat ik me enorm goed had gehouden werd besloten dat ik toch wel één stoere Mizungu was! Verder werd er enorm gelachen om Romano en nog meer van dit soort verhalen over hem verteld. Blijkbaar had ie Lokado gebeld om over mij te klagen en ze er van te beschuldigen dat ze illegaal een Mizungu Oeganda in gesmokkeld hadden! Aangezien ik me zelfs bij het leger gemeld had en zij mij gratis eten en vervoer naar de stad hadden aangeboden, kon ook hier hard om worden gelachen!
Zondag vlieg ik terug naar de vertrouwde wereld van Eldoret om daar de kerstdagen door te brengen. De komende dagen organiseren we hier samen met Lokado nog een aantal sportactiviteiten. Een van deze activiteiten is een groot vredestoernooi tussen krijgers van verschillende stammen die eerst meededen aan het cattleraiding gebeuren, maar nu gestopt zijn en proberen vrede in het gebied te bewaren.
Het was een flink avontuur maar ik ben weer een ervaring rijker! Ik hou jullie op de hoogte!
Groetjes!
-
20 December 2013 - 10:19
Ineke Berends:
Tjonge jonge, Koen, Dat was toch wel scarry! God zij dank is alles goed afgelopen. We hopen dat je leuke en rustige Kerstdagen hebt .Veel liefs en pas goed op jezelf! -
20 December 2013 - 10:27
Henkvandehaar:
Hoi Koen,
Mooi verhaal, na het een eerste keer gelezen te hebben, nog maar een keer gelezen.
Zo zie je maar weer, een andere wereld.
Hou je haaks en tot over een paar weken.
Gr Henk -
20 December 2013 - 11:06
Thom:
Zo lig je met Margriet aan de oevers van Lake Victoria, zo lig je onder een Jeep een aandrijfas te vervangen.... 't is een flinke onderneming geworden Koen. (Gelukkig staat de "O" van SM&O voor ondernemen). Succes met de peache-games, "remember: "Safety first", en alvast een goede reis terug naar Eldoret. -
20 December 2013 - 20:44
Renate:
Wauw Koen! Vette ervaring! Ben stiekem toch wel een beetje blij dat ik in Nieuw Zeeland zit (A), denk namelijk niet dat ik dat had kunnen doen! Zie je in Nederland weer topper :) -
23 December 2013 - 11:42
Rob Conradi:
Hoi Koen, nu ik wat tijd had heb ik nog eens rustig je verhaal gelezen.
Wat een avontuur zeg. Heerlijk om te lezen. Ik herken het avontuur van mijn eigen reizen vroeger. Gelukkig en goede afloop en een ervaring rijker!
Ga zo door -
23 December 2013 - 11:42
Rob Conradi:
Hoi Koen, nu ik wat tijd had heb ik nog eens rustig je verhaal gelezen.
Wat een avontuur zeg. Heerlijk om te lezen. Ik herken het avontuur van mijn eigen reizen vroeger. Gelukkig en goede afloop en een ervaring rijker!
Ga zo door
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley